مقدمه

روسازی‌های آسفالتی در عین حال که سطحی صاف و بادوام را برای راه های ما فراهم می‌کنند، از سایش و خرابی در امان نیستند. با گذشت زمان، عوامل مختلفی می‌توانند منجر به ایجاد مشکلاتی شوند که عملکرد و ایمنی روسازی را تحت تاثیر قرار می‌دهند. تشخیص و درک این مشکلات برای نگهداری به موقع از روسازی و اطمینان از رانندگی روان و مطمئن، بسیار حائز اهمیت است. این خرابی‌ها به طرق مختلف ظاهر می‌گردند و عموماً به پنج دسته اصلی تقسیم‌بندی می‌شوند:

1. ترک خوردگی: شایع ترین نوع خرابی ها هستند که به صورت خطی در سطح آسفالت ظاهر می‌شوند و قسمت‌هایی از سطح را از هم جدا می‌کنند. انواع مختلفی از ترک‌ها وجود دارد، مانند ترک‌های خستگی (ترک های پوست سوسماری یا خستگی) ناشی از بارگذاری مکرر ترافیکی، ترک‌های حرارتی که با نوسانات دمایی ایجاد می‌شوند، و ترک‌های بلوکی که نشان دهنده مشکلات ساختاری و سازه‌ای در روسازی هستند.
   
2. اعوجاج یا تغییرشکل: این دسته شامل خرابی‌هایی است که بر شکل کلی روسازی تأثیر می‌گذارد. شیار افتادگی، که با مسیرهای فرورفته چرخ ظاهر می‌شود، به دلیل بارگذاری ترافیکی مکرر و ساختار ضعیف روسازی رخ می‌دهد. نوع دیگر، خرابی فیتیله شدن است که با حرکت جانبی مواد آسفالتی سبب ایجاد برجستگی و تغییر شکل روسازی می‌شود.
3. از هم پاشیدگی: این خرابی به تجزیه و جدا شدن مواد و مصالح مخلوط آسفالتی اشاره دارد که منجر به از بین رفتن مصالح سطحی روسازی می‌شود. جداشگی یا رَوِلینگ شامل شل شدن و از بین رفتن سنگدانه‌ها است. همچنین خرابی چاله‌ فرورفتگی‌ عمیق‌تری است که از اثرات ترکیبی ترافیک و  آب و هوا تشکیل می‌شود.
4. ایجاد لغزندگی سطحی: این خرابی‌ها بر بافت و اصطکاک سطح روسازی تأثیر می‌گذارند و ایمنی رانندگی را نیز تحت تأثیر قرار می‌دهند. خرابی سنگدانه‌های صیقلی شده که در آن سنگدانه‌های صاف چسبندگی خود را از دست می‌دهند و خرابی روزدگی قیر که در آن قیر اضافی به روی سطح روسازی می‌آید، دو نمونه رایج از این نوع خرابی‌ها هستند.
5. مشکلات تعمیر سطحی: با گذشت زمان، درزگیرها و روکش‌هایی که برای محافظت از سطح روسازی آسفالتی استفاده شده‌اند نیز می‌توانند دچار خرابی شوند. به عنوان مثال می‌توان به خرابی عریان شدگی در جایی که پیوند بین آسفالت و لایه اصلاحی دچار نقص شده و ترک‌خوردگی در خود لایه اصلاحی رخ داده است، اشاره کرد.